Popularne teraz

Dobry wieczór!

Dziś rano zauważyłem znaczące spowolnienie w działaniu strony. Wygląda na to, że po wczorajszej aktualizacji systemu obecny serwer ma za mało mocy procesora. Obecnie pracuję nad uruchomieniem nowego serwera. Nadszedł już czas na aktualizację platformy, więc ta dzisiejsza usterka to doskonała okazja do usprawnień.

Dziś i jutro możecie obserwować dalsze spowolnienie. Dam znać, gdy prace zostaną zakończone. Dziękuję za Waszą cierpliwość.

To moje pierwsze spotkanie z Katarzyną Puzyńską i myślę, że było bardzo udane. Martwiec to trzynasta część serii książek o Lipowie i okolicach. Moje najogólniejsze wrażenie po lekturze tej książki orbituje wokół klasyki kryminału: mamy tu niezwykłe zdarzenie, trup ściele się gęsto, karty są wykładane na stół po kolei, pojawia się element zaskoczenia wraz z wyjaśnieniem wszystkich wątków i zakończeniem.

I cieszę się z takiego obrotu spraw. Książka jest doskonale zbalansowana. Mimo że to kryminał, nie jest to historia gore. Pojawiają się trudne tematy, ale mamy czas na to, żeby odetchnąć. Główni bohaterowie mają osobowość, a nie tylko zawody. Przykładowo mamy więc do czynienia z człowiekiem, nie tylko z policjantem.

Trochę czasu zajęło mi zrozumienie, że narrator, gdy opowiada o [...]

Kiedy umiera pewna epoka
nie możesz nic spowolnić,
ni kazać jej.
Możesz przed zachodem słońca upuścić łzę i zacisnąć mocno pięści.

Dziewczyno jak ogień gorąca, serca mi nie parz bo jedno je mam..
w dodatku łatwopalne..

Przygotowała płótno, odważnie spoglądając w lustro. Drobinki kurzu przyczepiły się do jego miękkiej nierówności, szukając ciepłych zakamarków. Zakotwiczenia w kobiecym ciele, nakrapianym esowatym szlakiem piegów. Średnicą małych oczek biegły w dół, wytyczając szlak. Tam, gdzie linea negra odważnie zarysowała myśl; pragnienie formowania oddechów w jeden dźwięk. Ciał drżeniem rysowanych. Poprawiła nierówności, przesuwając dłońmi wzdłuż swojej talii, dotykając bioder i miękkich włosków na skórze. Mlecznej, pozbawionej chemii, zapachem pragnienia ubranej. Haute couture, igłą bezimienną z jej marzenia stworzonego.

Zwilżyła usta, uśmiechając się delikatnie. Rozchyliła je lekko, powoli obrysowując kształt końcem języka. Wilgoć trafiła w lewy kącik, zostawiając kropelkę śliny. Zatańczyła wokół niej palcem, przełykając smak tego, co miało nadejść. Potrząsnęła głową, przeczesując kurtynę długich włosów, jak tiulowy szal, chowających mały biust. [...]

Rzeczywistość bywa bolesna, trudna do akceptacji, weryfikuje wyobrażenie człowieka na jego temat. Czy zmierzamy w stronę czasów słabych ludzi, którzy żyją oderwani od rzeczywistości? W poczuciu złudnego ja, które unika konfrontacji z rzeczywistym światem do tego stopnia, iż wymaga od rzeczywistości, by ta była w stu procentach bezpieczna, aby przypadkiem nie zatrząść poczuciem wartości człowieka, nie zagrozić poczuciu wyimaginowanego ja? Mam wrażenie, że w tym całym hypie na narcyzm, na jakąś tam kulturę wypowiedzi, na zwracanie uwagi na uczucia innych ludzi, finalnie zmierzamy w stronę społeczeństwa, które będzie dostosowane do narcystycznych wymogów. Także beka.

Ludzie będą coraz bardziej bierni, wycofani, słabi, niezdolni do podejmowania wysiłku, pracy nad sobą i swoim rzemiosłem. Będą natomiast nieustannie próbowali dostosować rzeczywistość do własnego, zmyślonego obrazu rzeczywistego, bezpiecznego, utopijnego świata.

Społeczeństwo niedojrzałych emocjonalnie dzieci, które nigdy nie odcięło pępowiny. Problem polega na tym, że pępowina nie łączy ich z matką, a z władcą marionetek. Zatem władca ten wcale nie pociąga za sznurki. Pociąga za pępowinę, która dla człowieka staje się smyczą, łańcuchem, ogranicza zakres jego możliwości, zniewala, tworzy syndrom sztokholmski.